Caffe keno

Sinds 4 oktober woon ik, samen met mijn man Gerard en zoon Michiel (12 jr.), in Pozzuoli, een voorstadje van Napels. Gerard is officier (kolonel) bij de Koninklijke Luchtmacht Nederland. We zijn naar Napels verhuisd, omdat Gerard voor een periode van 3 jaar is uitgezonden naar het HQ AIR-SOUTH (Navo Hoofdkwartier) te Napels.
De functie-inhoud is voor Gerard erg interessant, niet in de laatste plaats natuurlijk vanwege het land en de omgeving. We hebben hier een prachtig huis gevonden, voorzien van een alarminstallatie en gelegen in een redelijk veilige parco. Het is naar Hollandse maatstaven een groot en luxe huis. Het heeft zes slaapkamers en vier badkamers: genoeg ruimte dus voor logees!
Onze parco is gebouwd op een berg. We kijken uit over de Baai van Pozzuoli en 's avonds, als we in de verte op het schiereiland Sorrento de lichtjes zien branden, is het uitzicht onbeschrijflijk mooi.

Het is voor mijn man niet de eerste keer dat hij naar het buitenland wordt uitgezonden, maar voor mij en mijn zoon is het een geheel nieuwe ervaring. In Nederland had ik een part-time baan bij de politie en verschillende hobby's, waaronder theater maken en schrijven. Over meegaan naar het zuiden van Italië en dan nog wel naar Napels, hoefde ik niet lang na te denken. Wat een uitdaging!
Het was moeilijk om afscheid te nemen van onze oudere zonen, zij hebben een partner en gingen al langere tijd hun eigen gang in Nederland, en van familie en vrienden. De wetenschap dat het slechts voor enkele jaren zou zijn, maakte het toch enigszins draaglijk.

Michiel gaat in Napels naar de Internationale School die is gelegen op het Hoofdkwartier. Voor hem is het een enorme omschakeling, brugpiepers hebben het al niet makkelijk, maar brugpieper zijn op een internationale school in een vreemd land is zo mogelijk nog lastiger. Zijn klasgenoten zijn van verschillende nationaliteiten: Spaans, Portugees, Duits, Italiaans en Engels, maar de spreek- en schrijftaal op school is Engels. Gelukkig had Michiel daar niet zoveel moeite mee. Er wordt in Nederland al op de basisschool Engelse les gegeven.

Het lijkt me leuk om onze ervaringen met andere Nederlanders, woonachtig in Italië of waar dan ook, te delen. Want ondanks het feit dat het ons hier ontzettend goed bevalt, is het wel even wennen hier in het zuiden.
Gevoel voor humor heb je hier ook nodig, want je kunt wel tegen de dingen die zo verschillen met het vertrouwde Holland aan schoppen, maar daarmee verander je niets. Napolitanen zijn een apart volkje, daar zijn ook wij in korte tijd achtergekomen.
Toch hebben ze begrip voor momenten van diepe emoties, omdat ze die zelf ook kennen. (Vooral in het verkeer: sinds de dag van aankomst zijn we vele gebarenuitdrukkingen rijker geworden.)

Een voorbeeld: Gerard en ik moesten naar een elektriciteitswinkel (Tony's Hardware) om er riddutori, speciale stekkers, aan te schaffen. Eigenaar Tony heeft (of gebruikt?) een Engelse naam, maar is natuurlijk een rasechte Italiaan. Ik was die dag nogal uit mijn humeur en Gerard had ook al niet zoveel geduld meer. We hadden een ‘meningsverschilletje' en ik viel uit voor de toonbank. Een puur Hollandse uitval, maar werd desondanks Italiaans begrepen. Tony trok zich onmiddellijk discreet en met een begripvolle blik terug zodat wij rustig ‘beslissen' over de aanschaf van een paar simpele riddutori. Ik ben er nog niet achter of die blik voor mij, voor Gerard of voor allebei bestemd was, maar laat mij nu maar het eerste denken, dan houd ik het hier nog wel een paar jaar vol!!
We zijn ook erg blij dat we al telefoon en internet hebben. We waren een beetje bang dat, gezien het gemiddelde werktempo van de Napolitanen, we er heel lang op zouden moeten wachten. Wat schetste onze verbazing: de meneer van Telecom Italia verscheen zelfs op de afgesproken dag!! Italië-kenners vallen nu van hun stoel....
De vriendelijke man gaf ons allemaal netjes een hand, maar dit kwam omdat Michiel opstond om zich aan hem voor te stellen.

Hij zal wel gedacht hebben dat het bij ons een gewoonte is. Michiel dacht dat het weer een collega van Gerard was. Nou ja, heeft hij in ieder geval een goede indruk gemaakt, niet? De monteur had gedacht dat de aansluiting bij ons een makkie zou worden, het was vrijdag en hij wilde voor het weekend vroeg thuis zijn, maar hij kwam bedrogen uit. Want als je ziet hoe het telefoonnetwerk op onze parco is aangelegd, is het werkelijk onvoorstelbaar dat het werkt. We hebben in huis dan wel verschillende telefoonaansluitingen, maar welke telefoonkabel was nu het onze? Noch de kabel in ons huis, noch die in de hoofdcentrale in de garage onder het huis werkte.

Na lang zoeken en testen, vervoegden Gerard en de monteur zich ten einde raad bij de zoon van onze huisbaas. Wat bleek? De monteur moest bij het kastje verderop in de straat zijn!! Daar ging het dan in optocht......de twee Italianen voorop en Gerard er achteraan. Het was erg grappig om te zien.

De hele toestand zou niet zo erg geweest zijn als het in die wirwar van kabels in dat kastje maar meteen duidelijk was geweest welke kabel bij ons huis hoorde.
Dus voerde de optocht weer terug naar ons huis. Daar zorgde de monteur voor een verbinding met het kastje in de straat. Gerard kreeg in het Italiaans een uitgebreide instructie wat er op neer kwam dat hij bij herhaling ‘pronto' in de hoorn moest roepen. De monteur rende daarna weer naar het kastje en kwam er op die manier eindelijk achter welke kabel bij onze aansluiting hoort. Het duurde al met al wel een paar uur, maar........toch knap, nietwaar? Helemaal vertrouwen doen we het nog niet, juist vanwege die chaos in dat kastje zullen we onze telefoonrekening voorlopig heel goed in de gaten houden.

Leven in Napels is niet echt eenvoudig, maar we leren elke dag bij. We hebben nu al zoveel beleefd, ik kan er een boek over schrijven. Dit is werkelijk een heel andere manier van (NATO)leven. Als jullie eens wisten wat je er allemaal geregeld moet worden als je hier wilt wonen: een code nodig voor dit en een stempeltje voor dat. De code moet je halen bij dat bureau, het stempeltje ook, maar dan moet je eerst naar een andere plaats. Als je dat hebt uitgevogeld, blijkt dat je weer een ander formulier nodig hebt met............juist, alweer een code en een stempeltje. En zo wordt je van het bekende kastje naar de muur gestuurd. Nu begrijpen we pas goed waarom de mensen hier siesta houden, want je wordt er echt heel erg moe van. Gerard vertelde me dat deze zaken in SHAPE (Hoofdkwartier in Belgie) centraal worden geregeld: daar regelt slechts een man deze formaliteiten. Tja, we zijn er inmiddels achter... het leven in Napels is zoals de inhoud van het Telecomkastje!!

Zo'n totale omschakeling van ons leven levert natuurlijk wel eens wat spanningen op. We hebben onze eerste fikse ruzie al achter de rug. We zouden vorige week samen wat plantjes halen om ons terras wat op te vrolijken, maar als je niet in zo'n romantische stemming bent, doe je het als vrouw liever alleen.
Het kopen van plantjes was niet echt moeilijk, veel plantjes hebben een universele naam. Je kunt hier dus ook cyclamen en potchrysanten kopen. De vriendelijke verkoper sjouwde zelfs de plantjes naar mijn macchina die aan de overkant van een zeer drukke weg stond geparkeerd.

Daarna had ik nog niet zo'n zin om naar huis te gaan en deed het nabij gelegen café Kenon aan. Ik kon wel een opkikkertje gebruiken.
Er zaten slechts wat fanatiekelingen achter een paar gokmachines, maar op het terrasje zat niemand. Aan de bar wilde ik een vino bianco bestellen, maar de barman schudde met zijn vinger. Heel even vroeg ik me af of hij het me niet wilde verkopen of dat hij het niet voorradig had, maar een espresso schonk hij me in ieder geval wel. Misschien vond hij het wel raar dat een vrouw helemaal alleen iets aan de bar kwam bestellen? Ik hoefde niet te betalen en dat vond ik wel een beetje vreemd. Ik betaalde de 0,70 eurocent toch maar voor het geval ik het verkeerd begrepen had.

Daarna ging ik met mijn espresso op het terrasje zitten, een beetje ongemakkelijk zo alleen, maar desondanks toch voldaan. Binnen een mum van tijd stond de parkeerplaats voor het cafe vol met oude auto's en stapten er van die ongure, langharige types uit. Allemaal liepen ze naar de bar om mij vervolgens vanuit die positie van top tot teen op te nemen. Ik voelde met totaal niet meer op mijn gemak. Gelukkig is zo'n espresso snel op en had ik al betaald. Voor geen goud had ik nog bij de bar tussen die kerels willen staan! Een beetje gepikeerd was ik wel. Het is toch eigenlijk belachelijk dat je hier als vrouw niet even een terrasje kunt pakken zonder een soort van bezienswaardigheid te zijn. Maar ik was stiekem toch blij dat ik weer bij ‘mijn' Gerard was, al duurde het even voor ik het ook kon laten merken...

Ik snap nu wel wat er bij café Kenon aan de hand was. Het volgende: als we onze parco verlaten, rijden we naar beneden en draaien we een doorgaande weg op om bijvoorbeeld naar de basis te rijden. Café Kenon ligt ook aan deze weg. Nu staan er dagelijks op verschillende afstanden meisjes langs die weg, ook bij dat café. Dit zijn dus allemaal prostituees behalve de meisjes die bij de bushalte staan: die gaan hoogstwaarschijnlijk gewoon naar school. In het begin hadden we het niet in de gaten, want ze zien er allemaal netjes gekleed uit, maar het zijn toch echt hoertjes. In Holland onderscheiden ze zich tenminste door hun kleding en make-up. Bij café Kenon trekken deze meiden natuurlijk veel klanten en daarom krijgen ze er dus gratis koffie...

Ik drink mijn espresso voortaan wel thuis, op mijn eigen terras en samen met Gerard. Of anders pikken we samen een terrasje. Dat is toch wel fijner. Daarbij heb ik Gerard beloofd dat ik het nooooooooit meer zal doen. (alleen koffie drinken dan)

Cisca Kuppen